اندکی خلوت با خود و معبود..

امروز جمعه 24 مرداد عین اب رودخانه سریع داره رد میشه ..

ما آدما دنبال چه چیز هستیم؟!

بد جور سرگردان به نظر میرسیم!

اصلا سال و ماه و هفته و روزها و دقیقه ها و ثانیه ها برای چه خلق شدند؟

ما کجای این کره خاکی هستیم..

بیاد حرف های پروفسور خدا دوست افتادم .کرسی را میخواستند به او واگذار کنند  خانم مجری که گویا چشم پزشک هم بود شروع به تمجید و تعریف و شعر خوانی برای استاد کرد  البته حق این استاد بزرگ چشم پزشکی دنیا هم هست  او کسی هست که 20 هزار چشم و وسیله بینایی شد و بعد از 7 یا 8 دهه از زندگی اش فقط خدمت به خلق را مهم میدانست..

او گفت زمانی که از من میگویید  انگار جلو آینه ام به خودم میگویم تو کی هستی؟

استاد تواضع فوق العاده ای داشت همه منتظر حرفهای متفاوتی بودیم  واقعا هم حرف هایشان متفاوت بود از خدا و خودشناسی بود از کرات و آسمانها و سرعت نور بود!

با سخنانش انسان بیشتر پی به قدرت خالقش میبرد ..

حال من در عجبم

چرا عده ای از ما آدم ها این همه گذر ایام را میبینیم .قدرت خدا را میبینیم هر روز جنازه هایی را بر دوش مردم به سمت آرامستان های ابدی میبینیم خیلی چیزها را میبینیم

اما

باورمان نمیشود چرا؟  در نهایت این سرعت گذشتن زمان است..

باید به خود اییم تا کی؟؟

به قول استاد خدادوست ما مشعل داریم  بازی های المپیک را یادتان هست قبل آن  تا شروعش مشعل دست آدم هاست و وظیفه انان رساندن مشعل فروزان به دست دیگری  وظیفه ما هم انگار همین است. دادن مشعل فروزان به نسل بعدی

آموزش و تربیت درست -نسلی درست - ژاپنی ها را که یادتان هست - من یادم نمیرود - شما هم یادتان نرود..

دوست بداریم همدیگر را ...